کد مطلب:68868 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:209

سر زد از دوش پیمبر، ماه در شام غدیر
تا كه جبرائیل او را داد پیغام غدیر

مژده داد او را ز ذات حق كه با فرمان خویش
نخل هستی بار و بر آرَد در ایام غدیر

دین خود را كن مكمَّل با ولای مرتضی
خوف تا كی باید از فرمان و اعلام غدیر

می شود مست ولای مرتضی، از خود جدا
هر كه نوشد جرعه ای از باده ی جام غدیر

[صفحه 179]

شد بپا هنگامه ای در آسمان و در زمین
تا ولایت شد علی را ثبت، هنگام غدیر

شور و شوقی شد در آن صحرای سوزان حجاز
مرغ اقبال آمد و بنشست بر بام غدیر

عشق مولا در دلم از زاد روز من نشست
بر جبینم حك بود تا مرگِ خود نام غدیر

صفحه 179.